19 Welkom bij
Bittensor

Ik herinner me nog goed, de dag in 2019 waarop het avontuur om te gaan studeren in Wageningen begon. De jongens bij wie ik kwam hospiteren (zoeken naar een kamer), Timo, Sijmen en Hinne, eerstejaars bachelorstudenten die in de bloei van hun studententijd waren, konden haast niet geloven dat één van de hospitanten een 27 jarige middelbare school docent was uit Breda. Ik moest de volgende dag dan wel weer voor de klas staan, alsnog gingen er de nodige flesjes bier open en dus liet ik de auto staan en reed ik de volgende ochtend met een grote glimlach weer terug richting Breda, net op tijd om mijn leerlingen te ontvangen voor de les biologie. Toen ik na een week nog steeds niets van de jongens had gehoord, en de hoop op de kamer al bijna had opgegeven, besloot ik tegen beter weten in toch nog een berichtje te sturen. Ik was uiteraard positief verrast toen ik hoorde dat ze mij hadden gekozen als nieuwe huisgenoot. Het was het startsein van een prachtige tijd in Wageningen. De pre-master werd gehaald, ik werd lid van de Wageningse roeivereniging Argo, ging veelvuldig vogels spotten, en werd zelfs voor de eerste keer verliefd. Het studeren in de Engelse taal en het ontmoeten van zoveel wijze mensen van over de hele wereld was zo inspirerend dat ik zelfs in het weekend nog in de bieb een boek opensloeg om een onvoldoende te voorkomen. In de bos- en natuurbeheer colleges werden stevige discussies gevoerd, bijvoorbeeld of mensen beter met of juist op afstand van de natuur zouden moeten leven. Over wilde dieren, inheemse stammen, over CO2- uitstoot en natuurlijk ook over het monitoren van de aarde met behulp van technologie. Het was alleen helaas wel zo dat, zo snel als het bruisende Wageningse studentenleven op kwam zetten, zo snel was het ook weer verdwenen. In het meer individuele laatste studiejaar, had je een stuk minder binding met het studentenleven waardoor opeens de 29 jarige leeftijd toch een rol begon te spelen terwijl ik dacht ‘Jongens, ik ben nog hartstikke jong!’

We maken een sprong van 2 jaar. Het is februari 2024, zomer op het zuidelijk halfrond. Het kwik tikt de 45 graden aan als ik in de snikhete Chaco in Paraguay op boerderij Iparoma de koeien aan het melken ben, en ik een PhD voorbij zie komen over het monitoren van wilde dieren in een natuurgebied in Huelva, gelegen in het zuiden van Spanje. Terwijl ik er nog even rustig over aan het nadenken ben, krijg ik al bericht en zit ik niet veel later in een Zoom gesprek met 3 Spaanse knappe koppen. De laatste 10 minuten komen er niet meer van, want dagelijks begeeft het internet het hier, en toch krijg ik een aantal dagen later te horen dat ze erg positief zijn over mijn sollicitatie. Ik heb bij BOX21 natuurlijk heel veel mogen leren en een geweldige tijd gehad, maar ook gemerkt dat het werk laatste tijd steeds vaker herhaling werd en dat de tijd die Ramon beschikbaar had soms beperkt was, wat natuurlijk extra een uitdaging is als hij ook je enige collega is.

Alles bij elkaar opgeteld is het bizar hoe deze belangrijke carrière afwegingen plaatsvonden hier op deze afgelegen workaway locatie in Paraguay. Volop in gedachten, herinnerde ik mij opeens dat ik in mijn eerste week in Zuid Amerika, Kokopeli hostel in Lima (Peru) een jongen had ontmoet die mij vertelde over online platform Bittensor. “Als je geïnteresseerd bent in artificial intelligence, dan moet je op Bittensor zeker eens een kijkje nemen.", had hij mij gezegd. Het staat me nog bij dat ik destijds een vlugge blik geworpen had maar dat het me erg ingewikkeld leek. Opeens spookt die naam Bittensor weer rond in mijn hoofd en ik besluit het beter te gaan verkennen. Bittensor is een online verzamelplaats voor allerlei computertoepassingen waar iedereen programma’s of code aan kan bijdragen. De onderwerpen zijn zo ontzettend gaaf, en het idee om digital nomads te ontmoeten die net zo gebrand zijn als ik om de beste codes aan te leveren is doorslaggevend. “Walk the line” (neem eens een risicootje) is een spreuk die ik al sinds jaren in mijn whatsapp profiel heb staan en hier natuurlijk helemaal van toepassing is. Ik vertrouw erop dat als je iets met motivatie doet, dat je dan altijd het verst zal komen. De expat experience is nog niet gedaan. Ook al ben ik al twee jaar aan het proberen om aan een PhD-plek te komen, toch besluit ik om de universiteit uit Spanje te laten weten dat ik afzie van mijn sollicitatie.

We zijn een half jaar verder, augustus 2024. Met het stoppen van het werk bij Ramon en website BOX21 neem ik afscheid van het laatste stukje herinnering aan die mooie studententijd. Er breekt een nieuw hoofdstuk aan. Achter de schermen ben ik al druk bezig om te leren hoe Bittensor werkt. Het platform bestaat enkel online zonder kantoren in welk land dan ook. Terwijl grote techbedrijven zoals Apple en Google hun algoritmes geheim houden om hun monopoliepositie te verstevigen, is het idee van Bittensor dat iedereen toegang heeft tot alle codes. En waar je ook ter wereld bent en ongeacht je achtergrond, je kunt bij Bittensor zonder te solliciteren aan de slag. Dat klinkt bijna te mooi om waar te zijn toch? De keerzijde is dat alleen de mensen die de beste code of scripts aanleveren zullen worden beloond, je bent dus echt concurrenten van elkaar. Al het betaalverkeer gaat via cryptomunt TAO, waarin je dus ook je salaris in ontvangt, al zal dat nog wel even kunnen duren. De waarde van de munt TAO schommelt zo hard dat je geld, twee weken later ineens het dubbele maar ook zomaar opeens de helft waard kan zijn. In mijn eerste weken leer ik wat vriendelijke deelnemers kennen, Inky uit Amerika en ISOW uit Frankrijk. Ik verbaas me hoe behulpzaam de nieuwe collega’s zijn ondanks de concurrentie. Om echt van start te kunnen gaan moet ik zelf een aantal TAO aanschaffen. Hiervoor stuur ik mijn Nederlandse euro’s naar een bedrijf in Amerika die ze omwisselen voor USDT, waarmee ik TAO kan kopen en die ik vervolgens weer bewaar op mijn eigen laptop. Drie jaar geleden was beleggen en crypto nog een ver van mijn bed show, en nu is het zelfs vereist voor deze nieuwe baan. Voordat je wat TAO kan gaan verdienen in een Bittensor groep die ze subnets noemen, moet je om deel te nemen eerst wat TAO betalen. Mijn Bittensor reis begint in subnet WOMBO, waar ze een AI model gebruiken om automatisch foto’s te laten genereren op basis van een tekst beschrijving. Ik moet een krachtige GPU computer huren, om die foto’s te laten genereren. Die computer staat ergens op de wereld 24/7 aan en bestuur ik vanaf mijn eigen laptop. De GPU die ik huur is van het merk Nvidia, en aangezien ik ook een aantal Nvidia aandelen heb, huur ik dus grappig genoeg een klein beetje mijn eigen product.

Ik verken verschillende subnets, over het voorspellen van sportwedstrijden, over wiskundige berekeningen, en een subnet over scraping, waar ik miljoenen berichten van social media platform Reddit moet zien af te halen. Ook al wil ik er op termijn natuurlijk graag iets aan verdienen, voor nu is het vooral belangrijk dat ik leer hoe alles werkt. De Canadeese oprichter, Jacob Robbert Steeves wordt door de community op handen gedragen. Bittensor zou ooit zelfs veel groter kunnen worden dan Google omdat bittensor helemaal geen restricties heeft. In korte tijd is het platform gegroeid als kool en dat gaat niet zonder risico’s. Een hacker is het systeem binnengedrongen en probeert bij de gebruikers TAO te stelen. Ik blijk precies de versie van Bittensor te hebben gedownload waar hij op is binnengedrongen. Gelukkig blijk ik nog geen financiële transactie te hebben gedaan waardoor de persoon niet aan mijn TAO's heeft kunnen komen. Ik kom met de schrik vrij. Er is zelfs een spoedvergadering, en ondanks dat het natuurlijk een enge situatie is, overheerst bij mij vooral het gevoel van verbroedering omdat we dit met zijn allen meemaken.

Wanneer ik een half jaar in Paraguay ben, verloopt mijn visum. Het stabielere leven in het centrum van Asuncion doet mij goed, en helemaal nu Bittensor nieuw is, zou nog een poosje hier blijven ideaal zijn. Ik krijg via een expats Whatsappgroep de tip om een Paraguayaanse verblijfsvergunning aan te vragen zodat je altijd welkom bent in de MERCOSUR landen waar Paraguay ook onder valt. Je zou dan zelfs ook een stuk land kunnen kopen, al zet ik er mijn vraagtekens bij of dat ooit voor mij interessant zal zijn. Mensen die deze Paraguayaanse verblijfsvergunning hebben aangevraagd moeten in de daaropvolgende twee jaar minstens een keer per jaar terug naar Paraguay. Als dit dus allemaal doorgaat dan kan ik dus nu al twee enerverende reisjes toevoegen aan mijn reisagenda. Mijn broers waren zo lief om Breda af te struinen voor de documenten en deze naar Paraguay op te sturen. Het uitzoeken van de benodigde documenten is een hels karwei, maar daarbij kreeg ik plotseling hulp van Simon, een gepensioneerde Nederlander die tot mijn grote verbazing bij mij in de wijk bleek te wonen.

Ik heb nog geen duppie verdiend, maar voor het eerst sinds het afstuderen heb ik er echt vertrouwen in dat het goed gaat komen. Of mijn programmeer achtergrond voldoende zal zijn om de strijd aan te gaan met andere programmeurs op Bittensor, zal natuurlijk nog moeten blijken. Maar alleen al de tijd die ik ga steken in zo’n groot scala aan onderwerpen, gaat veel nieuw moois brengen. Diep van binnen sta ik te popelen om weer eens ouderwetse dingen te gaan doen, festivals, vakantie, snorkelen, cafeetjes, vrienden maken, en noem maar op. Ik kijk daar zo erg naar uit om mezelf weer wat meer open te stellen. Het lijkt nu echt binnen handbereik. Bittensor onder de knie krijgen zal de laatste horde zijn. Na een hele lange periode van veel geduld en doorzettingsvermogen zullen eindelijk de vruchten geplukt kunnen worden. Of zoals Don Julio, een werknemer van de boerderij Iparoma steeds zei: “La paciencia esta amargo, pero la cosecha es dulce”.