21 Backpacken
in Mexico

Oud en vertrouwd, zo was het om weer thuis te mogen zijn in Bavel, bij mijn moeder, broers en aanhang. Ik ging langs bij vrienden Bouke, Mickel en Jordi. Bouke en ik liepen een rondje door Bavel en hij gaf me een update waar iedereen vandaag de dag woont. De tijd vliegt en veel van mijn vrienden zijn inmiddels hun wilde haren wel een beetje verloren en druk bezig met settelen en klussen. Ik heb mijn broer Sander geholpen met Ikea kasten in elkaar zetten voor alweer de vierde locatie van zijn sport bso Teamplayers en met Piet, de vriend van mijn moeder, nog even over het beleggen kunnen sparren. Tot slot nog mijn lieve oma bezocht, die nu 94 jaar is en jammer genoeg steeds een beetje minder fit aan het worden is. De 3,5 week kwamen al gauw vol te zitten want we gingen met de familie nog een weekendje weg, en we vierden natuurlijk kerst. Het was erg genieten, al liep ik soms ook een beetje op mijn tenen omdat de vele sociale activiteiten, zo nu en dan wat overweldigend waren. Vooral tijdens het weekendje weg of met de kerstdagen merk ik dat het me veel energie kost om aaneengesloten zo lang mee te doen. Misschien is het wel een beetje raar dat dat voor mij zo lastig is, omdat het toch allemaal hele gezellige dagen zijn. Maar ik merk dat ik af en toe een moment voor mezelf nodig heb, om weer op te laden. Voor mensen die er totaal geen probleem mee hebben om aaneengesloten lang onder de mensen te zijn, zal dat misschien lastiger te begrijpen zijn. Maar het wordt voor mij steeds moeilijker om nog gezellig te blijven als ik de hele tijd maar doorga. Misschien maakte dat het ook in Paraguay voor mij lastig, omdat mensen daar steevast in grote groepen voor onbeperkte tijd kletsend samenkwamen. De laatste jaren merk ik steeds vaker dat ik doorgaans het meest op mijn gemak ben, wanneer ik iets doe ik kleine groepjes. Misschien lijk ik in dat opzicht wel wat op mijn vader. Hij was ook niet zo heel erg van de grote vriendengroepen en feestjes. Pap vierde zijn verjaardag bijvoorbeeld graag kleinschalig met het gezin. Ik heb een mooie tijd in Nederland gehad, zelfs in hartje winter. En dat het wat drukker uitpakte dan gedacht, dat is weer een les om het wellicht een volgende keer weer net iets anders aan te pakken.

Oud en nieuw vierde ik op een unieke locatie, namelijk in het vliegtuig vanuit Amsterdam terug naar Latijns-Amerika. Ik kreeg de champagne aangereikt van de stewardes en proostte met de mensen die naast me zaten op 2026. Het was verder overigens een verschrikkelijke vlucht. Eerst werd ik onderzocht in een isoleercel, daarna vergat ik nog bijna mijn laptop in het bakje van de douane. En tijdens de vlucht door de nacht maakte de man achter mij er een probleem van toen ik met mijn stoel naar achter ging om te slapen. Desalniettemin kwam ik na 15 uur vliegen heelhuids aan. Een nieuw jaar, en ook een nieuwe start voor mij als digital nomad. Ik had het rolkoffertje thuis gelaten en was met de backpack vertrokken, wat natuurlijk al aangaf, dat de intentie was om naast al dat computeren ditmaal wat extra tijd vrij te maken om mooie plekken te bezoeken. Er zijn zoveel landen om te kiezen dat je er helemaal tureluurs van kan worden. Na lang wikken en wegen tussen Brazilië en Argentinië kwam uiteindelijk toch Mexico als winnaar uit de bus. Mexico is een heel divers land waar gelukkig ook Spaans wordt gesproken, en waar zowel toeristen als lokale mensen te vinden zijn om te ontmoeten. Het is natuurlijk de afgelopen jaren best wel aanpoten geweest om programmeur te worden en dus ontstond eigenlijk spontaan het idee om een tijdje te gaan backpacken, waarbij het natuurlijk niet verkeerd uitkwam dat ik daarmee ook het land alvast een beetje zou leren kennen.

Bij aankomst in de Mexicaanse badplaats Cancun, gelegen in de zuidoostelijke provincie Yucatan, was het gek genoeg nog altijd maar 31 december 20.00, en dus kon ik me nogmaals opmaken om oud en nieuw te vieren. Het eerste wat mij bij aankomst in Mexico opviel was hoe goed alles georganiseerd was en ook hoe rustig de lokale mensen waren in de bus. Ik was best een beetje zenuwachtig want ik was al zo lang niet meer in een hostel geweest, maar binnen 5 minuten werd ik door een van de groepjes backpackers gevraagd om mee te doen aan een spelletje biljarten. Ik heb echt een paar hele leuke inspirerende mensen ontmoet en gezellig gekletst. Dat is wel echt geweldig aan hostels dat je zo makkelijk contact maakt. Cancun is niet alleen een gunstige luchthaven om op te vliegen, maar je bent ook meteen aan de rand van de Cariben en dus kan je zo naar een prachtig strand met een hemelsblauwe zee. Het wemelt er wel van de resorts en voorzieningen maar een stukje verderop was het gelukkig wat rustiger. Daar ben ik met de Argentijnse jongen Santiago een dagje gaan zwemmen en we hebben geprobeerd om mee te liften op de golven.

Op 1 januari waren alle winkels natuurlijk dicht, dus moest ik mijn eerste dag als backpacker op de wifi zien te overleven. Je bent als backpacker echt tijd kwijt aan de meest onnozele dingen. Op zoek naar je eten, je was regelen, je reis plannen. Het is nog best wat werk. De eerste stop was Holbox eiland, waar ik met de veerpont heen ben gegaan. Daar had ik even 2 dagen een rustige Airbnb voor mezelf, vlakbij het strand. Ik ben nog lekker veel gaan sporten daar, en had ook nog een kanotocht door mangrovebossen met een gids die echt geweldig was. Daar kwam de bioloog in mij weer even naar boven want er waren natuurlijk weer een heleboel bijzondere vogels en andere dieren te zien zoals de hoefijzerkrab. Daarna reisde ik door naar Valladolid waar ik ook een hele aardige kerel Marius ontmoette die uit Duitsland kwam en met wie ik Vlaamse friet ben gaan eten. Geweldig om gewoon een beetje over allerlei alledaagse dingen zoals bijvoorbeeld over Amsterdam dance event te praten terwijl je zo ver weg bent. Hij had al een plan bedacht om op de fiets een bepaald type grotten te gaan bezoeken die ze hier cenotes noemen. Het was hartstikke gezellig om dat samen te doen. We waren er zo vroeg bij dat we de cenote helemaal voor onszelf hadden.

De provincie Yucatan kun je niet bezoeken zonder over de Maya's te leren. Het had mij meteen al gefascineerd toen ik er over las, en nu stond de oude Maya-stad en tevens wereldwonder, Chitzen Itza, op de planning om te bezoeken. Ik was er een uur te vroeg omdat ik helemaal niet doorhad dat er tussen Cancun en Valladolid, wat slechts een paar uur rijden is, een uur tijdsverschil zit. Ik vond de beroemde pyramide, die eigenlijk bestaat uit 3 Pyramides op elkaar gebouwd, echt fenomenaal. Ik had me er al op ingesteld dat het toeristisch zou zijn en uiteindelijk vond ik het allemaal nog wel meevallen. Het is echt een heel groot complex aan tempels met hiërogliefen midden in de natuur. De maya steden staan tot aan Costa Rica met elkaar in verbinding, wat hun verhaal zo bijzonder maakt. Het was niet zomaar even een stam, ze hadden echt overal heel goed over nagedacht. Daarna ben ik nog naar een museum geweest, waar ik een uur met een museummedewerker heb staan praten die er heel veel van af wist. Die vertelde dat de Maya's mensen offerden door ze in die cenoten te gooien, wat werd gezien als een enorme eer. Ook zei hij dat de mensen als onderdeel van een ritueel een stukje placenta aten. Het is toch niet te bevatten dat dat voor mensen in die tijd ‘normaal’ was.

Ik kom wat beter in de backpacker flow en ik blijf zelfs 3 dagen in feesthostel Che in Merida waar ik de dagen met Piere uit Schotland en Jay en Sky uit Engeland doorbreng. Dan reis ik met de spiksplinternieuwe Maya trein die in december 2024 geopend is, van Merida naar Palenque. Ik moet lachen om de namen van de provincies die we doorkruisen: Yucatan, Tabasco en Chipas. Die namen alleen al stralen voor mij de rijke Mexicaanse cultuur uit, en dan heb ik het nog niet eens over het heerlijke eten. Vanuit de trein kijk ik naar de kleine dorpjes, het contrast tussen de trein voor de elite en de dorpjes met straatarme mensen kan haast niet groter. We naderen eindbestemming Palenque. Een meneer die ik in de trein ontmoet is zo vriendelijk om, aangezien het al donker is, met me mee te lopen naar mijn hostel. Op een gegeven moment heb je zo veel Maya ruïnes en cenotes gezien dat je een beetje verzadigd raakt. Maar de Palenque ruïnes liggen echt midden in de jungle. Ik kon er vanuit een jungleverblijf heen wandelen. Wandelend naar deze ruïnes vliegen 2 toekans over met een snavel even groot als het lichaam. Een prachtig moment. Ik had eigenlijk al spijt dat ik hierna ook nog eens een tour had geboekt naar de ruïnes van Yaxchilan, omdat ik er al zoveel had gezien, maar dit bleek misschien wel mijn favoriete dag te gaan worden in Mexico. Want onze gids wist echt alles van de natuur en we moesten 4 uur rijden tot aan de grens bij Guatamala. Omdat de ruïnes alleen per boot te bezoeken waren moesten we over de rivier varen en zagen onderweg nog allerlei krokodillen. Ook deze verlaten stad was echt de moeite waard om te bezoeken omdat er, op een paar brulapen na, opnieuw helemaal niemand was.

Het waren 2 fantastische backpack weken. De backpackers die ik heb ontmoet zullen op korte termijn huiswaarts keren terwijl ik hier in Mexico blijf. Ik weet nog dat ik Barcelona, een stad van 1 miljoen mensen, eigenlijk al aan de drukke kant vond. Maar wat ik na mijn tijd in Paraguay vooral gemerkt heb, waar het zo kleinschalig was, is dat ik er juist weer erg naar verlang om weer een anoniem nummertje te zijn in een hele grote stad. Lekker het programmeren weer oppakken en kijken of ik weer plezier kan krijgen in het dansen. Vandaar dat het grote Mexico stad in beeld kwam. Het blijft een gok en ik ben benieuwd of het daar gaat bevallen. Tijdens het backpacken ontmoette ik nog een jongen Ernesto een Mexicaanse jongen uit noord-Mexico, die woont in Mexico stad en mij erg heeft geholpen met wat begintips. Morgen reis ik dus vanaf San Christobal de Las Casas naar Mexico Stad waar nieuwe avonturen op me zullen liggen te wachten.