24 In de handen
van de kartels

16 aug Ventura, California. 28 graden.

Hallo allemaal, een blog die ik typ vanuit de tuin van een ouder echtpaar waar ik vier dagen mag verblijven. Hele lieve mensen Jim en Suzan, die ik heb ontmoet in Cancun Mexico tijdens een tour naar de ruïnes van Yaxchilan en die me uitnodigden om hun plaatsje Ventura in de Amerikaanse staat Californië te bezoeken in de buurt van Los Angeles aan de Stille Oceaan. Ik ben onderweg naar het Burning man festival in Nevada. Wat een super enerverende weken heb ik erop zitten. Er zijn in korte tijd zoveel dingen gebeurd, dat je eigenlijk al weet dat deze blog vol krijgen geen probleem zal worden. Jim en Suzan namen mij mee naar het huis waar Johnny Cash 10 jaar geleden nog gewoond heeft. Het is mijn idool en hij staat symbool voor het opzoeken van het avontuur: “Walk the line”. Zo gaaf om te zien waar hij gewoond heeft en we draaien een paar van zijn plaatjes. Het is een hele bijzondere ervaring. Helemaal na al het backpacken geeft het een toffe twist om van oudere mensen te horen hoe het leven hier in Amerika is. We hebben uiteraard gesproken over Trump, over de daklozen hier op straat, de problemen met de drugs Fentanyl en over alle spanningen in de wereld. Ze nemen me mee walvissen spotten en we spotten veel dolfijnen en bultrug walvissen. Een prachtige ervaring. Suzan is natuurgids en weet er veel over te vertellen. Soms laat een walvis zijn grote staartvin zien, een spectaculair gezicht, maar dat betekent jammer genoeg ook dat hij naar de bodem duikt en dus een poosje niet te zien zal zijn. Jim weet ook een heleboel te vertellen over de geschiedenis van Amerika. Van het moment waarop de eerste Amerikaan voet aan wal zette, tot de Amerikaanse onafhankelijkheid in 1722, de civil war. Plekken die voor mij als kind als een droom leken zoals de wereld van Grand Theft Auto, Venice Beach en Hollywood zijn hier in Los Angeles in het echt te bewonderen. Het beroemde merk Patagonia blijkt zelfs hier in Ventura haar hoofdkwartier te hebben. Hoewel ik nog altijd het gevoel heb van 2 jaar geleden om bij alles te denken, “als het maar niet te duur is”, koop ik een mooi vest en ik ben er super blij mee. De laatste ochtend laat Jim op zijn laptop de lancering zien van Elon Musks Starling satelliet. Even later lopen we naar buiten en zien we diezelfde raket aan de horizon opstijgen richting de ruimte.

Heel Amerika, het is een onvoorstelbare ervaring. Ik ben zo blij dat ik het heb mogen zien. De mensen zijn zo vriendelijk, toegankelijk en geduldig. Toen ik vanaf Tijuana in Mexico de grens overstak naar San Diego merkte ik direct het verschil in cultuur en rijkdom. De billboards met gezichten van mensen met status. De Land Rovers en Porches die je voorbij ziet scheuren. En vooral ook de prachtige infrastructuur en dat gecombineerd met de mooie stranden, is een hele mooie nieuwe ervaring. San Diego, de eerste stad die ik bezocht in Amerika, viel bij mij meteen goed in de smaak. Alles was dan wel opeens een heel stuk duurder, maar dat was het op dat moment toch wel waard, want na al die tijd kon ik weer eens vrij rondbewegen, zonder bang te zijn voor gevaar, zonder pet of zonnebril en vooral zonder sociaal ongemak. In San Diego was de baseball wedstrijd van "De Padres" net begonnen en dus zat ik in een volle metro met fanatieke supporters. Ik nam het tramlijntje naar een soort City college van waar je heerlijk door het bos kon wandelen. Mensen hebben Fatbikes en allerlei stepjes. Alles is zo goed aangegeven, overal is goed over nagedacht, voetpaadjes, bankjes om lekker even te zitten, het is echt ongelofelijk om zoiets mee te maken. Gazonnentjes zijn perfect bijgehouden notabene door veelal Mexicaanse arbeiders. Vanuit de heuvel loop ik richting het strand La Jolla. Daar heb je die typisch Amerikaanse kust met golfcourts, peperdure auto’s, en een waanzinnig strand. Ik ken geen plek op aarde waar de kwaliteit van leven zo hoog lijkt als hier. Een leefbaarheid waar je u tegen zegt. Wat zou het mooi zijn om hier te wonen.

Op het werk is het wel heel erg rommelig en druk geweest, weinig succes en heel hard werken dat wel, maar nu is het tijd om het toch maar even neer te leggen en te genieten van deze bijzondere momenten. Ik had stiekem gehoopt dat ik het programma dat ik had geschreven zou kunnen gebruiken tijdens deze reis om mijn ai trainingen automatisch door te laten lopen. Maar de computers draaien geen winst en ik besluit ze allemaal even uit te zetten, wat ergens toch ook wel even heel erg bevrijdend is. Zelfs al vergt het minimale inspanning, het houdt je toch bezig. Ik help Karim, de eigenaar van de groep waarin ik werk, met het bouwen van een website wat bijna hobby is om ernaast te doen. Het ideaalbeeld waar ik graag naartoe zou willen, waarbij mijn vrije tijd en werk mooi met elkaar in balans zijn. Dat is hoe ik deze weken heb geleefd. Ik heb me gestort in het backpackers leven van San Dieg en Los Angeles. Karaoke gezongen, hier en daar een paar mooie diepgaande gesprekken gevoerd, en daarnaast tussendoor wat aan die website gewerkt. Ik heb mezelf rot gevoeld omdat het leven zo vrij is, dat ik soms echt niet weet wat de volgende stap moet zijn, maar vooral genoten van de wind en de rust, de beleefdheid van de mensen. Echt even kunnen opladen voor de volgende etappe als expat die zomaar aanstaande kan zijn (lees verder beneden...).

Een maand eerder, toen ik in Mexico de deur achter mij dicht trok vanuit het gedeelde appartement, na daar 4 maanden te hebben gewoond, maakte dat wat los. Het was een hele rommelige stressvolle periode waar ik misschien later nog eens met een glimlach aan terug zal kunnen denken, maar in ieder geval niet op dat moment. Er stond me wat backpacken in Mexico te wachten want ja, het enige dat ik wist was dat ik op 23 augustus in Nevada moest zijn voor het Burning man Festival, maar de gehele periode daartussen lag nog helemaal open. Ik ben dol op overland reizen dus was de bus naar Guadalajara richting het noordwesten van Mexico, de eerste stop. Ik nam de 8 uur durende bus overdag, want ik wilde graag nog wat van het land zien. Je komt veel Agave planten tegen waar ze Mezcal van maken en ook is er een dorpje Tequilla wat veel toeristen bezoeken. Het was in Guadalajara een stuk rustiger dan in Mexico Stad en ook de mensen leken wat meer aandacht voor je te hebben. Het Leveli Hostel was top en Johanna, een vrolijke Duitse meid die ik in Mexico Stad had ontmoet en tegenwoordig woonde in Guadalajara, liet me een aantal dingen zien in de stad, wat natuurlijk een enorm voordeel was. We bezochten een Language exchange event waar ik erg mijn best moest doen om de gesprekken aan de Duitse tafel te kunnen volgen. Na zoveel tijd voornamelijk gefocust te zijn geweest op progressie op de computer was ik natuurlijk weleens nieuwsgierig of ik nog een beetje in de smaak zou vallen. Nou hoefde ik niet meteen de vrouw van mijn dromen tegen te komen, maar nu op mijn 32e realiseerde ik me dat ik ook niet meer de jongste ben en dat ik ooit toch ook eens de stap zal moeten zetten. Op die Language exchange raakte ik aan de praat met een meid genaamd Dulce die uit Guadalajara kwam. De volgende dag zaten we in een heel leuk cafeetje gezellig te kletsen over van alles en nog wat. Wat was dat lang geleden dat ik nog eens met iemand zo had gekletst. Dulce was een pittige maar hele lieve Mexicaanse meid die mij meenam naar de uithoeken van Guadalajara. We bezochten de levendige wijk Tlaquepaque en hebben zelfs een worstelwedstrijd in een ontketende Arena. Het was een fantastische ervaring om met iemand van daar zo op pad te gaan.

Het leek mij mooi om de Baja California Peninsula te bezoeken, dat is een uitsteeksel van het Mexicaanse vasteland waar veel Amerikanen op vakantie gaan, en wat bekend staat om de mooie natuur met cactussen met die prachtige stekelige armen. Om daar te komen, moet ik eerst met de bus reizen naar kustplaats Mazatlan, vanwaar ik met boot de oversteek kon maken richting La Paz. Na opnieuw een goede 5 uur in de bus, was het al wel duidelijk dat ik het halen van de boot op mijn buik kon schrijven. We waren bijna in Mazatlan. Ik zit in de bus, verzonken in gedachten wanneer de bus plotseling stopt. Een man in het gangpad op slippers en met tatoeages tikt mij aan en vraagt naar mijn paspoort. Het kwartje viel nog helemaal niet dat deze man misschien wel eens van de drugskartels zou kunnen zijn. Ik hoorde later namelijk, en heb hier helemaal niet bij stilgestaan toen ik deze bus boekte, dat we het gebied van het beruchte Sinaloa kartel bezoeken, geleid door de inmiddels in Amerika gevangengenomen drugsbaron “El Chapo” en zijn 25 kinderen. Blijkbaar zat er in dit kartel, ook een beruchte nederlander “Marco Ebben” met de bijnaam ‘El Holandes’, die ze vorig jaar in een buitenwijk van Mexico stad hebben omgebracht. Ik zie opeens dat de man achter de man op slippers een bivakmuts op heeft en ik heb opeens door dat het foute boel is. Ik moet mee en ze hebben mijn paspoort. In wanhoop vraag ik de mensen in de bus wat er gaande is, maar zelfs de chauffeur doet niets. Ik ben helemaal aan mijn lot overgelaten. De wetteloosheid van deze regio waar de politie niet de baas is maar de kartels. Ik moet een auto in met 2 gemaskerde mannen en naast mij zit een andere onverzorgde jongen die grondig de foto’s op mijn telefoon doorzoekt. Blijkbaar is er recent een hevige oorlog uitgebroken binnen het Sinaloakartel en in een stadje verder Culiacan vliegen de kogels in de ronde. In de auto hangt een enorme walm van wiet. Ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest. De mannen laten niets los over wat ze van plan zijn, ik vrees een geweer of een mes. Ik heb al mijn waardevolle spullen bij me, maar nog erger vrees ik voor mijn leven. De adrenaline helpt me om me gedeisd te houden en het lijkt erop dat ik in het Spaans de juiste dingen weet te zeggen. Na een poos van doodse stilte kalmeert de spanning. Via het raam aan de voorkant van de auto ondervragen ze nog een andere man uit de bus. Het is puur Russisch roulette. Ze zijn blijkbaar klaar met ons. De andere passagier uit onze bus moet 1000 pesos betalen, wat gelijk staat aan 50$, en ze besluiten mij hetzelfde te laten betalen. Ik weet niet hoe snel ik ze het geld moet geven. Ontsnapt aan de schrik van mijn leven stap ik uit de auto. Ik mag terugkeren naar de bus. Alle mensen in de bus schieten me nu wel te hulp en zijn natuurlijk razend benieuwd naar wat er gebeurd is. In Mazatlan op het busstation moet ik even wat eten en we praten nog na met een groepje mensen uit de bus over wat er zojuist allemaal gebeurd is. Iedereen was verbijsterd en veel mensen geven aan dat ze dit in jaren niet hebben meegemaakt.

Toch weerspiegelt deze gebeurtenis niet de reis die ik maak. Ik heb nog wat pech met het missen van de boot, en de vlucht die ik dan halsoverkop koop, blijkt bij aankomst op het vliegveld pas voor 5 dagen later te zijn, maar noodgedwongen 5 dagen verblijven in Mazatlan bevalt zo slecht nog niet. Heb een heerlijke simpele Airbnb pal aan het strand om even lekker te chillen. Dan neem ik alsnog de vlucht richting La Paz, Baja California en heb een gezellig hostel. Het hostel zit midden in een verbouwing, maar je merkt dat het personeel echt moeite doet om jou een onvergetelijke tijd te bezorgen. Alleen op de derde dag gebeurt er opnieuw iets akeligs. Er komt een Mexicaanse man uit Tijuana onze 4 persoons slaapkamer binnen en ook een Franse meid die elkaar ook nog niet kennen. We maken een gezellig praatje en na het voorval vorige week met de bus doet het goed om weer even met wat mensen te connecten. Maar dan, terwijl ik net mijn gordijntjes sluit omdat ik nog wat moet werken, begint de Mexicaanse man uit het niets aan een telefoongesprek waarbij de man aan de andere kant van de telefoon, een oplichter, begint te vragen met wie de Mexicaan allemaal in de kamer is. “Ik ben met Jorrit”, zegt hij. “Geef hem aan de telefoon!” roept de oplichter aan de andere kant van de telefoon. Het zweet breekt me uit want wie zou mij moeten spreken terwijl ik hier helemaal niemand ken en bovendien op bed zit in een hostel. In een kort tijdsbestek wordt de druk enorm opgevoerd. “Je moet je id laten zien en je telefoonnummer geven.”, zegt de Mexicaan op mijn kamer. De oplichter aan de andere kant van de telefoon begint hevig te schreeuwen. En zelfs de Franse meid pakt haar telefoon en laat me haar scherm zien met de tekst. “Doe het nou maar, het is de politie!” Ik heb geen idee of mijn kamergenoten in het complot zitten, maar één ding weet ik zeker: Dit is niet juist. Ik word zo onder druk gezet om mijn persoonsgegevens af te geven en ik kan alleen maar denken aan het voorval in de bus met de kartels een week geleden. Ik ren naar de receptie van het hostel en compleet overstuur leg ik uit dat ze me via de telefoon proberen te chanteren om mijn gegevens af te geven. Ik zie in de blik van de receptioniste precies dezelfde angst die ik vorige week ook bij iedereen in de bus zag. Ze durft ook de kamer niet in omdat het telefoongesprek nog gaande is wie weet, wie ze aan de telefoon hebben. Iemand van de Kartels of misschien een kwaadwillend persoon die in de buurt van het hostel is? Als ik mijn spullen van de kamer ga halen zijn de Mexicaan en de Franse dame nog druk in gesprek met de oplichter en het klinkt niet best. Beneden bij de receptie bellen we de politie. Precies op dat moment, waarop we de politie te pakken krijgen, komt de Mexicaanse kamergenoot naar beneden en doet alsof hij compleet verbaasd is over het feit dat er iets aan de hand is. Ik sta op blote voeten met mijn vlug bij elkaar gesprokkelde backpackspullen in mijn hand. Ik bedenk me dat dit alleen maar fout kan aflopen. Of de politie komt en we zijn uren bezig met formulieren en napraten. Of wie weet hoe het met dat telefoontje is afgelopen. Vul mijn longen en gooi ieder Nederlands scheldwoord wat ik kan bedenken eruit, ik ben zo kwaad. Zelfs in mijn eigen kamer flikken mensen het om mij te blijven pushen dat ik iets moet afgeven als ik al drie keer heb aangegeven dat ik dat gewoon niet doe. Ik vertrek. In een Japans restaurant om de hoek word ik compleet overstuur opgevangen. Uiteindelijk weet ik een nieuwe airbnb te boeken. Maar ik vertrouw natuurlijk helemaal niets meer. De wens om de iconische cactussen te bezoeken over land laat ik schieten en ik neem het vliegtuig naar Tijuana waar ik verrassend genoeg wel een hele veilige en gezellige sfeer ervaar. Dit is wat voor mij het reizen hier in Mexico zo ontiegelijk moeilijk maakt. De wil is er om de mensen te vertrouwen, maar een handjevol mensen die een compleet onverwacht moment gebruiken om je af te persen, maakt het onmogelijk om hier een fijne vakantie te hebben. Teleurgesteld, dat het zo is afgelopen, maar ook opgelucht kom ik bij de Mexicaans-Amerikaanse grens en zie ik de grote muur met prikkeldraad waar wereldwijd zo veel over gesproken is. Ik stap in een andere wereld. Wat ben ik blij dat ik er ben en dat ik niet meer iedereen in mijn omgeving constant hoef te wantrouwen.