22 De
verblijfsvergunning

Al twee jaar leef ik als digital nomad, zwervend door Zuid Amerika. Daar heb ik natuurlijk al een hoop ervaring opgedaan waardoor ik steeds beter weet wat voor mij werkt en wat niet. Ik ben al zo vaak verkast dat het me heerlijk leek om eindelijk eens een vaste stad te hebben voor een wat langere tijd. Toch blijft het in mijn achterhoofd dat ik in Paraguay een verblijfsvergunning heb aangevraagd omdat ik er destijds langere tijd verbleef en dat formeel nodig was. Daarnaast zou deze vergunning ook de komende jaren nog weleens van pas zou kunnen komen in mijn leven als digital nomad. Alleen belemmert de gedachte om daar straks weer naar terug te moeten, ook de integratie hier in Mexico, omdat nog onduidelijk is wanneer ik groen licht krijg om naar Paraguay te reizen. Ik probeer er niet al te veel aan te denken en pak het op, net als in Barcelona en Asuncion, door een bachata feestje te bezoeken in Mexico Park in de hoop hier wat nieuwe mensen te ontmoeten. De Mexicaanse jongen Ernesto, die ik ontmoet heb tijdens het backpacken in de zuid Mexicaanse provincie Yucatan is erg betrokken hij neemt mij mee op een hike vlak in de buurt van vulkaan Popocatepetl op 1,5 uur van Mexico stad. Mexico stad maakt veel indruk op mij. Steeds kom je in een nieuw deel met nieuwe wolkenkrabbers of sloppenwijken tot het oog reikt. Wennen aan een nieuwe stad kost tijd en dat geldt zeker hier, want omdat de stad zo immens groot is, verkijk je je op de afstanden. Kijk je op de kaart en denk je dat kleine stukje wel te kunnen lopen dan kan je zomaar een uur aan de wandel zijn. In Mexico stad heb je ook gedeelde huurfietsen verspreid door de stad. Dat is een oplossing, maar dan moet het scannen met je mobiel wel werken, en moeten de fietsstations niet leeg zijn maar ook niet vol als je je fiets wilt parkeren. Juist wanneer jij zo'n huurfiets nodig hebt tijdens de spits, dan is het onbegonnen werk om er één te bemachtigen. Ernesto legt mij uit hoe de fietsen werken en we maken samen ook een ritje met de metro, zodat ik daar ook gebruik van kan maken. De ene dag maak je stapjes en het volgende moment voel je je juist mijlenver van inburgering in deze megastad als je er als Bavels jongen rondwandelt en je ogen uitkijkt.

Hoewel Ernesto een enorme steunpilaar is, ook al kennen we elkaar slechts een paar weken, verloopt het contact niet met iedereen zo soepel. Sinds dag 1 van de expat experience, zo'n 3 jaar geleden, koester ik al de wens om ooit in een WeWork kantoor te mogen werken. WeWork is een bedrijf met hypermoderne coworking kantoren verspreid over de hele wereld. Nu is dan eindelijk het moment daar. Alhoewel er van een hartverwarmende ontvangst helaas geen sprake was. De receptioniste leek het echt totaal niet uit te maken of ik wel of niet een abonnement zou gaan nemen. Sterker nog, we waren inmiddels een week verder en terwijl ze iedere dag beloofde dat ze mij zou mailen, gebeurde dat niet en kon ik iedere ochtend aan de voet van de flat bij de receptie een half uur wachten omdat ze maar geen contact kregen met de WeWork. Mijn geduld begon een beetje op te raken en ik vroeg of we de aanmelding al konden afronden. Ik kreeg opnieuw te horen, "ja, heb je je mail dan nog niet bekeken?" terwijl ik nog altijd niets had ontvangen. Ze leek het probleem bij mij te leggen en het voelde een beetje alsof ik haar tot last was terwijl ik met de beste bedoelingen hun bedrijf wilde ondersteunen. Is dit iets Mexicaans of hoort dit standaard bij het leven in een kosmopolitische stad? vraag ik mezelf af. Daar waar de mensen in Paraguay je meteen heel direct benaderen en je de oren van het hoofd vragen, lijkt hier niemand naar je om te kijken. Al waren de mensen in Paraguay zo behulpzaam dat je zo nu en dan zelfs wat lastig de straat op kon. Misschien zou een mix tussen beide culturen nog niet misstaan, grap ik in mezelf. Een medewerkster uit de supermarkt in Mexico stad kijkt me aan alsof ik van een andere planeet kom en loopt uit ongemak weg als ik vraag op welk tijdstip het brood in de schappen ligt. Vooral in de eerste weken komen er veel vragen naar boven en doe je een beroep op mensen van de receptie om aan informatie te komen. Misschien is het niet helemaal eerlijk om de gehele Mexicaanse bevolking over een kam te scheren maar de ongeïnteresseerdheid, en het totale gebrek aan inlevingsvermogen is wat mij het meest is bijgebleven. Ik had heel erg uitgekeken naar het Mexicaanse eten, een lekker bord met rijst, bonen en een burrito. Misschien heb ik gewoon nog niet de juiste plekken gevonden, maar het enige wat ik tegenkom zijn luxe restaurants en vettige enchiladas. Een soort snack voor tussendoor, maar allesbehalve een echte warme maaltijd waar je de rest van de dag op kan teren. Ik vraag bij de Burgerking "Hallo, wat adviseer je mij om te eten, ik heb echt behoorlijk honger." Waarop de man zeg "Whopper". Een correct antwoord maar soms zou het ook fijn zijn als iemand even net iets meer met je meedenkt over de opties. Dat maakt ook de integratie pittig omdat je het gevoel krijgt dat je tegen een muur oploopt het voor de mensen teveel gevraagd is. Dan denk je, ik vraag het maar niet, terwijl je daar uiteindelijk natuurlijk jezelf het meest mee hebt.

Ik zit een keertje taco's te eten en ik heb het gevoel of ik niet helemaal serieus genomen word. "Kom je een vrouw zoeken?" wordt er door de mensen naast mij gelachen. Nou heb ik die zin al ontelbaar keer voorbij horen komen en ik hou van een grapje maar ik wil soms ook gewoon even eten en niet steeds het middelpunt zijn. Daar waar Spaans praten in Paraguay nog zo vanzelfsprekend proberen mensen er hier alles aan te doen om zelfs al heb je al Spaans naar hen gesproken in het Engels over je heen te walsen. Dat haalt ook een beetje het plezier weg van het Spaans praten, waar het in Paraguay nog zo vanzelfsprekend was, wordt er hier snel iets over opgemerkt. Mijn airbnb ligt in de business wijk Polanco en omdat de lonen zo laag liggen in Mexico zijn er ontelbaar veel baantjes die in Europa al lang wegbezuinigd zouden zijn. Mensen die je helpen met inpakken van de boodschappen, mensen die helpen met tanken, en een portier die mijn airbnb bewaakt. Sommige mensen zijn onwijs vriendelijk maar omdat de mensen vaak uit de buitenwijken komen is het cultuurverschil wel heel erg groot. Zo sprak de portier van mijn appartement mij aan en zei "Je bent zo serieus, de laatste dagen". Waarop ik antwoorde “Ik snap dat je graag een praatje maakt, zeker omdat je hier de hele dag zit. Het is alleen even druk bij mij, dus ik heb niet altijd tijd om te kletsen. Hopelijk snap je dat!”

Ik draai op een ochtend de kraan open en er blijkt geen stromend water meer in het gebouw. Ik laat hierdoor per ongeluk de kraan open staan als ik het gebouw verlaat. Met het gevolg dat wanneer ik later die dag terug thuiskom, er ondertussen weer stromend water is, en de hele woonkamer ondergelopen is met water. Met een emmer probeer ik het water snel terug in de gootsteen te krijgen en ik hoop dat niemand het doorheeft maar om 00:00 ‘s nachts gaat de telefoon en om 01:00 arriveert het schoonmaakteam al. Het voelt een beetje wrang dat wanneer ik iets nodig heb, reageren mensen vaak kortaf, en nu staat er binnen een mum van tijd een heel peloton klaar om alles weer zo snel mogelijk in orde te maken. Gelukkig is de airbnb contactpersoon schappelijk in de verdeling van de schadeclaim want het water was helemaal naar de verdiepingen beneden gedropen en blijkbaar hebben ze ook een aantal reserveringen moeten annuleren. Ik had niet gedacht dat ik het zou zeggen maar ik verlang bijna terug naar Paraguay waar het leven op die zolderkamer zo lekker eenvoudig was en de mensen op straat er alles aan deden om je te helpen.

Ik krijg aangeboden om te gaan wonen in Roma Norte, de hippe wijk van Mexico Stad, vergelijkbaar met het Bredase Ginneken, waarbij ik alles ook wat meer op loopafstand heb. Ik besluit het te doen en verhuis wat meer naar het centrum, met meer cafeetjes en waar het bourgondische leven van Mexico Stad zich afspeelt inclusief vele zwervers die natuurlijk een graantje mee willen pikken van de welvarende toeristen. Ik bezoek het WeWork kantoor van deze wijk, maar blijf het lastig vinden dat de mensen het met elkaar zo gezellig hebben terwijl ik er nog niemand ken. Ik vraag of er misschien bij de WeWork wel eens wat georganiseerd wordt zodat ik misschien nog eens wat mensen kan ontmoeten. En de receptioniste zegt. 'Kijk maar op de agenda in de app.', die helemaal leeg blijkt te zijn. Het lijkt ontiegelijk veel energie te kosten om hier iets voor elkaar te krijgen. Ik heb een appartement waar ik altijd al heb gedroomd heb om er ooit te mogen wonen. Mijn droompaleisje. En toch voelt het ’s avonds erg leeg. Hoewel er echt wel aanknopingspunten zijn voelt het soms behoorlijk als los zand. Ik zal moeten uitvinden of het hier gaat lukken of niet. Een grote plus aan Mexico stad is in ieder geval het dansen. Dat is hier erg leuk. Op woensdag is er altijd een leuk bachata feestje in café Busan en in de weekenden kan je lekker om 12:00 ‘s middags aan komen in het "Park de Mexico" om bachata en salsa te dansen. Het is ook bij het dansen soms nog even aftasten, maar ik heb overwegend hier wel al veel plezier gehad. En een grote plus aan Mexico Stad is dat je hier ook overdag kan dansen in plaats van dat je moet wachten tot laat op de avond. Uiteindelijk is het natuurlijk ook niet nodig om bevriend te raken met de hele stad. Als je bij een paar gezellige mensen kan aansluiten dan is het al snel voldoende. Hetzelfde geldt voor de Kizomba les, waar ik in Paraguay al mee was begonnen. Dat doe ik hier op vrijdag en ik vind het een geweldige dans al is het heel erg lastig om goed te kunnen leiden.

Toen ik net een paar weken in het nieuwe appartement in Mexico stad aan het aarden was, ontving ik bericht uit Paraguay dat ik de verblijfsvergunning kon komen afronden. Dit was natuurlijk geen fijn moment om zo plotseling die kant op te moeten, want ik had al mijn handen vol aan het wennen in Mexico Stad. Maar aan de andere kant kon het maar beter geregeld zijn, zodat ik daarna alle focus op Mexico zou kunnen leggen. Dus halsoverkop ben ik naar Paraguay vertrokken, met tussenstops in Lima en Santiago. Het was zo gek om weer terug te zijn in de hoofdstad van Paraguay Asuncion. De geur van de tropen en de brandende zon van 40 graden, en de vriendelijke mensen met de vele vragen. Via een Digital Nomads appgroep in Paraguay raakte ik in contact met Fransico uit Asuncion. Het eerste deel van de aanvraag voor de verblijfsvergunning bijna een jaar geleden heb ik destijds grotendeels zelf geregeld. Dat was al een absurde opgave, en nu waren er zelfs nog een hele stapel extra documenten nodig. Deze man Francisco heeft echt zo gigantisch geholpen. Het is zo fijn om eens iemand naast je te hebben en samen dingen te kunnen regelen. Ook met zijn hulp was het een ongekende beleving om van politiebureau tot overheidsgebouw stempels te laten zetten. Met een grote glimlach op mijn gezicht heb ik uiteindelijk mijn Paraguayaanse identiteitskaart op mogen halen.

Rijdend door het centrum van Asuncion keek ik nog eens goed uit het raam, en kan ik gewoon niet geloven dat ik daar echt bijna een jaar heb gewoond. De stoep langs het hoofdplein is bezet met tenten waar hele families op matrasjes zitten. Op elk moment kan je de hoek om lopen en een uitgehongerde persoon op straat zien liggen. Ik heb echt met de mensen te doen, omdat de taxichauffeurs me opnieuw op het hart drukken hoe corrupt de overheid wel niet is. Nu ik toch in Paraguay was, dacht ik eraan om de Foz de Iguazu watervallen te bezoeken. Maar wat heeft het eigenlijk voor waarde als je het niet met iemand kan delen? Ik ben er even een beetje klaar met steeds in mijn eentje bij highlights te zijn. Waarom ga ik niet langs bij boerderij Iparoma, in het noorden van Paraguay waar ik een jaar geleden nog 1,5 maand vrijwilligerswerk heb gedaan. Het was super bijzonder om Marylin en Gerardo van de boerderij na een jaar nog eens te mogen zien en uniek om met hen over herinneringen te kunnen praten. De plek is hetzelfde maar de tijd waarin ik me toen bevond was zo verschillend omdat ik echt geen stuiver had, nog Spaans aan het leren was en ik met vallen en opstaan nog bij Ramon aan het programmeren was. Ik herinner me zelfs nog dat ik daar Bittensor ontdekte en ik daar met de eigenaren van die boerderij graag eens over wilde praten. Ik weet nog heel goed dat het gesprek 5 minuten duurde en we het plotseling over de inheemse bevolking van Paraguay hadden, de Ayoreos. Ach, ik was allang blij dat ik toen even bij hen terecht kon, maar het illustreert natuurlijk ook hoe lastig het is om als computerman je ei kwijt te kunnen. Nu ik terug in de Paraguayaanse Chaco ben herinner ik me de enorme route die ik 2 jaar geleden ben gaan afleggen: Mancora, Tarapoto, Cusco, Puerto Maldonado, Uyuni, Sucre, Cochabamba, Cobija, Filadelfia en Asunción. Even kriebelt het om de route opnieuw te gaan doen. Wat was het geweldig. Maar nee, er wacht nu een nieuwe uitdaging in Mexico stad, waarmee ik nog een appeltje te schillen heb.